“De grote mensenroof van 1975”

Offeraar       Dewanand
Offercode      art177
Offerdatum     dinsdag 22 december 1998

Ieder mens van tegenwoordig die iets van Suriname afweet of in dit land geïnteresseerd is, weet het één en ander over de gebeurtenissen van 25 november 1975, want toen werd Suriname voor het eerst onafhankelijk verklaard van Nederland. Het was een wereldschokkende gebeurtenis, maar velen dachten er anders over, want er veranderde in een enkele dag te veel. Door het onafhankelijksheidskontrakt met Nederland, werd er bepaald dat alle mensen uit Suriname, een Surinaams paspoort zouden krijgen, en alle andere die op Nederland bodem bivakkeerden, een Nederlands paspoort. Feitelijk kwam het erop neer dat Nederland in één rake klap een heleboel nieuwe staatsburgers erbij kreeg, en in feite de grootste naturalisatie uit de geschiedenis legaliseerde. Maar ik beschouw het hele kontrakt als een roofovereenkomst, want de Nederlandse staat roofde een heleboel nobele burgers uit Suriname, en gaf er niets voor terug. Ettelijke duizenden families werden wreed verdeeld en het volk van Suriname werd in twee (geografische) kampen opgesplitst. De wonden van dit doorhakken van het volk, zijn misschien wel tot nu toe niet geheeld.

Het kontrakt met de Nederlandse staat en het gelegaliseerde vorstenhuis uit Den Haag, legde de basis voor veel toekomstige problemen. Veel mensen wilden naderhand kontakt onderhouden met hun familie in Suriname, en moesten daarvoor de duurste vliegtuigtickets ter wereld kopen bij de KLM. Momenteel valt het mij zelfs op dat de Nederlandse telefoonmaatschappijen middels etno-advertenties proberen om eenzame Surinamers in Nederland vaker te laten bellen naar hun familie en kennissen in Suriname, terwijl zij daarbij (smalend) niet vermelden, dat de beltarieven naar dat land de duurste ter wereld zijn. Het volk van

Suriname is nu speelbal van de Nederlandse multinationals en kijkt apatisch en weerloos toe hoe de grote jongens hun toekomst vernietigen. Deze houding is één van de negatieve gevolgen van het kontrakt uit 1975 en moet in de nabije toekomst veranderd worden.

De toekomstige Surinaamse overheden zouden enkele miljarden guldens krijgen, zoals bepaald in 1975, maar er is geen enkel geschiedkundig onderzoek verricht naar de juistheid van het bedrag van de schadevergoeding. Geen enkele wetenschapper heeft zich ermee bemoeid en het hele bedrag lijkt gewoon uit de duim gezogen te zijn, hetgeen mij niet verwonderd, want alles is waarschijnlijk bij de borreltafel geregeld in een cafeetje in Den Haag, of misschien zelfs in een Haags bordeel.

Suriname moet haar tanden laten zien, en zich bewust worden van haar kracht en mogelijkheden. Ik vind het echt schandalig om te horen dat er tegenwoordig voedselpakketten moeten worden gestuurd naar mensen in Suriname, en kan dit soort aktiviteiten gewoon niet begrijpen of goed praten. Mijn hart bloedt als ik hoor dat er in Suriname een tekort is aan primaire voedingsmiddelen en elementaire medicamenten, want in feite is dat niet nodig. Wat is er gebeurd met de vruchtbare bodem van dat land? Waar zijn de ondernemers uit Suriname naartoe gegaan, en hebben zij nog genoeg tijd voor hun land? Dit zijn enkele vragen die ik mijzelf stel op donkere dagen en tijdens eenzame momenten, waarbij ik mij aan het bezinnen ben op de toekomst van mijn geboorteland. Een wijs spreekwoord zegt: “Zolang er leven is, is er hoop.”

Er is leven in Suriname. Maar momenteel gaat de mensenroof genadeloos door, want ieder jaar emigreren te veel Surinamers naar Nederland en vergeten binnen enkele jaren hun geboorteland voorgoed. Deze gang van zaken is zeer bedroevend, en toont aan dat het Surinaamse volk bezig is om collectief zelfmoord te plegen. Ze leven niet, en willen dat kennelijk ook niet meer, want er is geen merkbare vooruitgang meer. De wil om radicaal dingen te veranderen, ten bate van de eigen behoeften, en de wil om echte wijze mensen te gehoorzamen, is er niet meer. Alles verloedert en men kijkt apatisch, doch verwonderd toe, hoe de achteruitgang het bewijs is van verandering. Iedereen kijkt toe hoe kostbare bodemschatten voor de prijs van een oud Nederlands broodje worden verkocht, ten bate van de gulzige zakken van enkele hoge pieten met een vervuild schietlood in de rechterhand. Op den duur blijft er een onteerd volk achter, en moet iedereen boeten voor de zonden van enkele bezopen en gedrogeerde zondaars. Dit kan gewoon niet zo verder gaan, zeg ik dan, en berust mij in mijzelf en mijn eenzaamheid, en isoleer mijzelf temidden van filosofieën over de geniale mensenroof van 25 november 1975.