Hoe beleef ik 125 jaar Hindoestaanse immigratie?

Offeraar       Dewanand
Offercode      art149
Offerdatum     zondag 7 juni 1998

Wie ben ik?
Hoe ben ik ontstaan?
Waar begon mijn geschiedenis?
Wie zijn mijn voorouders?

Zodra deze vragen opdoemen, ontstaat er een onrustige zoektocht naar kennis en nieuwe bronnen van informatie. Het menselijk individu is dan enthousiast op zoek naar de geschiedenis van het ZELF en vindt dat van levensbelang. Als menselijk wezen heb je in zekere zin de plicht om je eigen ontstaansgeschiedenis zelf uit te zoeken en de gehele waarheid te ontrafelen. Deze plicht wordt sterk onderkend in het Hindoeïstisch religieus denken, want je moet volgens de Bhagavad Gita zelf filosofisch onderzoek verrichten en zo je eigen bewustzijnsniveau verhogen, zodat je er misschien in zal slagen om het doel van je karmisch bestaan op ruimteschip aarde te ontdekken en meer zin te krijgen in het leven. Het is natuurlijk de vraag hoeveel Hindoestanen daadwerkelijk enige energie (en guldens) hebben gestoken in deze zoektocht. Bij mij was het noodzakelijk, vanwege grote problemen en ook door de sociale verstoting uit de Nederlandse samenleving.

Nu zal ik eens eerlijk vertellen hoe ik de immigratie zie van mijn voorouders naar Suriname. Ogenschijnlijk heb ik er niets mee te maken, want de mensen die uit India kwamen ken ik helemaal niet en zij hebben mij verder niets nagelaten. Slechts een paar zijn mijn bloedverwanten geweest. Met de overige 20.000 heb ik geen enkele genetische band. Vroeger toen ik 19 jaar oud was en naar Nederland kwam, zo net na mijn VWO, wist ik eerlijk gezegd helemaal niets over de immigratie van Indiërs naar Suriname en de rest van de wereld. Op school werd er vrijwel niets over verteld bij de geschiedenislessen uit Europese boeken. Ik had alleen de geschiedenis van de Europese volkeren geleerd en dacht zelfs dat de niet-blanke volkeren helemaal geen noemenswaardige geschiedenis hadden. Ik dacht destijds eerlijk gezegd dat alleen de geschiedenis van de autochtone Europeanen belangrijk was en dat alleen zij iets hadden gepresteerd op deze wereld. In Suriname had ik immers vanaf mijn jeugd geleerd dat alles van de niet-blanke volkeren minderwaardig en onbelangrijk was. Daarom was de geschiedenis van mijn volk helemaal niet belangrijk. Alles was immers door Europeanen ontdekt. Ik had zelfs geleerd in Suriname dat blanken in alle opzichten superieur waren aan alle andere volkeren ter wereld. Destijds verachtte ik mijn voorouders uit India en ontkende gewoon dat ik banden had met dergelijke wezens. Wie wil immers afstammen van lage en minderwaardige wezens uit India?

Eenmaal in Nederland ontwikkelde mijn bewustzijn zich verder en maakte ik kennis met de echte mening van de mensen hier over mij. Ik werd gewoon keihard met de neus op de feiten gedrukt dat ik geen blanke Nederlander ben en daarom geen recht heb op een gelukkig leven met voldoende zelfacceptatie. Iedere dag opnieuw verworpen en gediscrimineerd worden is keihard en vernietigt je hele innerlijk. Er komt dan een moment waarop je gedwongen bent om een eigen identiteit te ontwikkelen, dat op hetzelfde onwrikbare niveau staat als dat van de blanke Nederlander. Zij ontlenen hun zelfvertrouwen, zelfacceptatie en innerlijke rust aan hun ijzersterke identiteit en streven er doelbewust naar om andere volkeren te vernietigen en uit te buiten. Ik als eenzaam en verlaten mens moest het helemaal zelf uitzoeken in Nederland en besloot om de strijd aan te binden. Ieder korreltje kennis over mijn eigen geschiedenis consumeerde ik gretig en begon langzaamaan te beseffen wie ik ben en vooral wie mijn voorouders waren. Een blanke kan vol trots zeggen dat hsijn voorouders zeer intelligente en hoogontwikkelde Grieken en Romeinen zijn. Ik begon langzaamaan te beseffen dat ik hetzelfde kon vertellen aan hun, want mijn Indiase voorouders waren ook hoogontwikkeld en gecultiveerd. Mijn roots waren even sterk als die van de Nederlanders, want onze cultuur en religie zijn minstens 9.000 jaar ouder en daarom veel verder ontwikkeld. Dat is iets wat weinig Hindoestanen tegenwoordig weten.

Ik las bijna alle boeken over mijn voorouders uit India en ontdekte dat India vroeger een zeer hoogontwikkelde beschaving had gekend. Sanskriet is zelfs de oudste en best ontwikkelde taal uit het verleden. De architectuur in India was vroeger helemaal niet minder dan de Europese en de wiskunde en de rekenkunst waren zelfs veel hoger ontwikkeld. Dit alles deed mij beseffen dat ik afstamde van een zeer bijzonder vreedzaam volk en dat ik echt oerstom was om die leugens uit het verleden te geloven. Zelfmoord plegen vanwege mijn afkomst hoefde helemaal niet meer, want er was helemaal niets mee mis; ik was een goed mens en moest mij niet schamen of minderwaardig voelen als Hindoestaan uit Suriname. De vooruitgang die destijds geboekt werd is ongelooflijk. Een innerlijke crisis van vele jaren werd overwonnen.

Als mens moet je weten wie je voorouders zijn, want anders sterf je door de onwetendheid en de leugens die men je wijs heeft gemaakt vanaf je jeugd. Nu voel ik mij best verbonden met al die nobele immigranten uit India. Hun leven heeft mijn leven mogelijk gemaakt. Hun prestaties zorgen er tot nu toe voor dat ik iedere dag kan eten en drinken. Het is hun cultuur en religie die mijn leven nu kleur en zin geven. Wij moeten hen eren en ieder jaar groots herdenken. Er moet een groot monument komen voor de Indiase immigranten in Suriname. Er moeten meer boeken geschreven worden over mijn voorouders en het beste is dat er een verplicht geschiedenisboek komt in Suriname over hun. Dan pas zal Suriname zich daadwerkelijk ontwikkelen en niet meer bedelen bij de Nederlanders. Een volk die zijn eigen geschiedenis verwerpt of veracht is gewoon gedoemd om totaal vernietigd en verkracht te worden. Zo werkt het op deze wereld.

De reis van iedere individuele kontraktarbeider uit India was hard en eenzaam. De eerste jaren in Suriname waren niet leuk en bestonden uit een hongerloon en heimwee. Het wortelen in het nieuwe land kostte tijd en energie. De kinderen die zij verwekten hadden een taak voor de toekomst en wij kunnen veel leren van hun doorzettingsvermogen. Dankzij hun eenheid hebben zij alles bereikt en opgebouwd in Suriname. Dat is waar wij vandaag veel van kunnen leren. De uitverkoren immigranten uit India moeten voor altijd een voorbeeld blijven voor ons. En als zij dat niet voor jou als lezer(es) zijn, dan zullen zij dat wel voor mij zijn, zolang ik leef.

Noot:
Uitleg “hsij en hsijn”:
Hsij en hsijn zijn recentelijke persoonlijke voornaamwoorden die gebruikt kunnen worden om de respectievelijke begrippen “hij/zij” en “zijn/haar” te vervangen. Genoemde woorden verwijzen dus tegelijkertijd naar een man en een vrouw en kunnen gebruikt worden tijdens het schrijven van wetenschappelijke, technische, politieke, filosofische, sociologische, economische, literaire of religieuze teksten, die door beide geslachten gelezen zullen worden. Het gebruik van alleen “hij” of “zijn” bij algemene verwijzingen lijkt mij niet exact en oneerlijk, omdat vrouwen vaak ook ermee bedoeld worden. Taal leeft, dus daarom is het logisch dat deze nieuwe woorden een volwaardige plaats zullen innemen in de Nederlandse literatuur van de toekomst. Vermeldenswaard is dat het Nederlandse Taalgenootschap, “Onze taal”, zich positief heeft uitgelaten omtrent deze nieuwe woorden, die door mijzelf zijn ontwikkeld. M.i. zijn deze nieuwe woorden een verrijking van de Nederlandse taal en wordt de discriminatie van vrouwen voorgoed opgeheven in de literatuur.