Frisse meiden in het Hindustaanse Vrouwen Netwerk

Offeraar       Dewanand
Offercode      ALKR018
Offerdatum     woensdag 14 juli 1999
Gepubliceerd in de Landelijke Allochtonenkrant
in juli 1999, editie nummer onbekend 

Go to previous Epage ... Go to next Epage

Go to Inhoudsopgave:

Hieronder een letterlijk citaat (vol met taalfouten) uit het handboekje, 'Vrouwen uit het Ramayan', van een gelijknamig symposium van Stichting Abhilasa, de Wereld Hindu Federatie Nederland en OHM-Radio:

'Ad c Geestelijke ontwikkeling

Vrouwen uit de vedische periode hadden hun ontwikkelingsstadia in haar volledige omvang bereikt en hoogopgeleiden en -ontwikkelden participeerden ook mee aan filosofische discussies met wijsheren. Enkele voorbeelden uit de geschiedenis is rishika Gargi die een discussie voerde met de beroemde maharishi Yagnyavalkya tijdens een openbaar debat, de begaafde spreekster Kumari Gandhargrahita (Aitarya brahman) en ten slotte de rishika Kaashkritsni, die een indrukwekkend boekwerk als reactie op de mimansa darshan heeft geschreven.

Hun studiemogelijkheden gaf hun de bevoegdheid om religieuze plechtigheden zelf uit te voeren (pandita), onderwijs te verzorgen, en zelf te 'promoveren' (tot professor). De bestudering van de yogaleerstellingen, te weten radj, karma en bhakti (ofwel houdingen en ademhalingstechnieken, vruchteloos handelen en liefde voor alle wezens) gaf hun de mogelijkheid om zich verder te ontplooien tot sanyasin. Dat betekent dat zij afstand nemen van alle materiele genietingen en zich meer concentreerden op het geestelijke: de Kosmische Wet. Zij handelden alleen in het belang van de gehele maatschappij en spraken in termen van wereldorientatie.'

Uit het bovenstaande blijkt dat vrouwen in oude culturen al toegang hadden tot alle kennisbronnen van die tijd en zich op hetzelfde niveau als de mannen konden ontwikkelen. Toentertijd functioneerden vrouwen overwegend in hun familiekring, waardoor er geen behoefte was aan formeel georganiseerde netwerken. Tegenwoordig zien wij dat diverse groepen eigen vrouwennetwerken oprichten om hun belangen te behartigen en naar buiten toe zichtbaar te zijn.

Zo is vorig jaar het Hindustaanse Vrouwen Netwerk opgericht door Shandra Boedhai en haar innige schoolvriendinnen. Mevrouw Tara Oedayrajsingh-Varma heeft zich daarna aangeboden als beschermvrouwe en promotor van dit kersverse netwerk. Tijdens de één jaar viering heeft zij een enerverende toespraak gehouden, en de hoop uitgesproken dat één van de frisse Hindoestaanse meiden haar plaats zal innemen als zij er niet meer zal zijn. Kennelijk heeft Tara heel grote verwachtingen van dit Hindustaanse Vrouwen Netwerk en zal zij er alles aan doen om hen te promoten in de Nederlandse samenleving. Zelf is zij een selfmade vrouw.

Vrouwennetwerken kunnen een nuttige functie vervullen, maar toch is het onwaarschijnlijk dat er hierdoor grote veranderingen zullen komen. Veel hoogopgeleide vrouwen functioneren namelijk perfect in overwegend mannelijke organisaties (bedrijven, verenigingen, overheden) en zullen zich niet aansluiten bij een vrouwennetwerk, want hun familie- en kennissenkring zorgen al voor een volle agenda. Het verschijnsel vrouwennetwerk is echt een typisch eigentijds verschijnsel. Door de destruktie van alle familiebanden en het losser worden van vrouwenvriendschappen is er tegenwoordig behoefte aan een formeel orgaan, dat zorgt voor de ontwikkeling van de identiteit en het zelfbewustzijn van de jonge (etnische) vrouw. In dit opzicht is de samenleving eerder achteruitgegaan, dan vooruitgegaan. Een vrouwennetwerk heeft in de eerste plaats een identificerende functie, en pas in de laatste plaats een economische rol voor de vrouw. Het afsplitsen van de samenleving is een vroege ontwikkelingsfase, en zal langzamerhand toch leiden tot participatie en versmelting. Elk individu of groep kan een isolatiefase doorlopen tijdens de ontwikkeling, maar zal daarna moeten participeren in de samenleving, die uit mannen en vrouwen bestaat. Het is natuurlijker om mannen en vrouwen in een organisatie te hebben, dan alleen maar vrouwen, want er moet een evenwicht zijn in de groep. De man heeft namelijk beperkingen die alleen door de vrouw kunnen worden opgeheven, en andersom.

De samenleving gaat eerder achteruit, dan vooruit, als de diverse groepen zich ervan gaan isoleren en een eigen solistische ministrijd beginnen. In dit licht kan een Hindustaans Vrouwen Netwerk niet gezien worden als een belangrijke vooruitgang voor de Hindoestaanse bevolkingsgroep in Nederland, want zij zijn een kleine onbelangrijke minderheid en raken eerder verdeeld hierdoor, dan dat zij zich verenigen. Toen een vrouw mij adviseerde tijdens de één jaar viering, om samen met een andere man een Hindoestaans Mannen Netwerk op te richten, reageerde ik direkt afwijzend, omdat het geen zin heeft om de Hindoestaanse vrouwen uit te sluiten van participatie. Veel vrouwen zullen zeggen dat alle netwerken en organisaties al mannenorganisaties zijn, waardoor het zinloos is om er nog eentje op te richten. Op zich hebben zij gelijk, maar vergeten dat mannen onder sterke druk staan om hoger op de maatschappelijke ladder te komen, en steeds meer te presteren. Een man die niet goed is of die gefaald heeft, telt gewoon niet mee en wordt meedogenloos verstoten. Negentig procent van alle bedelaars op straat is hierom van het mannelijk geslacht. Vanaf jongs af aan leert elke jongen dat het leven uit prestaties bestaat, terwijl de meisjes niet zulke prestatieprogramma's ingegoten krijgen. Biologisch gezien is de man geprogrammeerd om vooral veel te presteren, en dit is iets wat niemand ooit zal kunnen veranderen.

Vroeger, in de goede oude tijd, zat elke vrouw of meisje in het beschermend netwerk van haar familie, buurt, en/of dorp, en werd door hen geaccepteerd en gesocialiseerd. Het traditionele netwerk was gebaseerd op vertrouwen en sociale banden, en niet op het bereiken van hogere posities in de samenleving. Veel vrouwen in hogere functies bezwijken door burnout of hebben te weinig vrije tijd. Er is in Nederland zelfs geen waardering meer voor de natuurlijke opvoedkundige talenten van de vrouw, want een kind opvoeden wordt niet gezien als een fulltime baan, hoewel het in feite een 24-uurs baan is.

Hierom kan voorzichtig worden gesteld dat de status van het vrouw-zijn op zichzelf sterk geërodeerd is, de afgelopen vijftig jaar, en dat er juist daardoor een drang is ontstaan bij de vrouwen om die status te herstellen. Maar een hoge status hoeft niet altijd zaligmakend te zijn, want uiteindelijk is onvoorwaardelijke zelfacceptatie de slimste weg naar hoger en ultiem geluk. Gewoon niets doen, en alleen jezelf accepteren, dus niet meesjokken op de chaotische en ziekmakende golven van de hopeloze en multiculturele samenleving.

***

Go to previous Epage ... Go to next Epage

Go to Inhoudsopgave: